Mystic poetry in Urdu and Persian raises many questions for the sheer reason of poetic diction and style of certain Sofie poets such as Fariduddin Attar, Jalaluddin Rumi and Khwaja Mir Dard. Such questions may be summed up as: Did the Sufi poets not care about the tenets of Islam? Did they not value the real spirit of Islam? What is the real intent behind the apparently blasphemous couplets to be found in some sofie poets? This article tries to find out the answers to such disturbing questions, quoting vastly from Urdu and Persian poets. The writer emphasizes that unless some terminologies used in mystic poetry and Sufism are understood these couplets remain as arcane and mysterious as the ideas of mysticism itself. He laments that the apparent meanings of Sufi poetry are taken literally and hence the Islamic Sofie poets are blamed for blasphemy.

بلگرامی، عبدالواحد، میر، سبع سنابل،لاہور:مکتبہ قادریہ، ۱۹۸۲ء

جرجانی، شریف علی، سیّد، التاریفات،لبنان:دارالمعرفۃ،۲۰۱۳ء

ذوقی، شاہ محمد، سیّد، سرِّدلبراں،دہلی:ادبی دنیا، مٹیا محل، ۲۰۰۶ء

رضا، احمدخان، مولانا، فتاویٰ رضویہ،۳۰ / ۸۸،پور بندر، ۲۰۰۵ء

عبدالغنی، ایمن امین، الکافی فی البلاغۃ،قاہرہ:دارالتوفیقیہ،۲۰۱۱ء

علوی، شبیب انور، مولانا، حافظ، اصطلاحاتِ تصوف،خانقاہ کاکوری، ۲۰۰۷ء

قشیری، ابوالقاسم، امام، الرسالۃ القشیریۃ،مصر:مصطفی بابی، ۱۹۵۹ء

کاکوروی،تراب علی قلندر، حضرت شاہ، مطالب رشیدی،خانقاہ کاکوری،۲۰۱۲ء

کچھوچھی، اشرف جہانگیر، سیّد، لطائف اشرفی، ۱/۳۰۵،کراچی: ۱۹۹۹ء

کلا بازی، ابوبکر، شیخ، التعرف لمذہب اہل التصوف،مصر: دارالمقطم، ۲۰۰۹ء

مکی، محمدابوجعفر، شیخ، بحرالمعانی،مکتوب اول،خانقاہ کاکوری،۲۰۱۰ء